vgachecker
سایت کامپیوتریvgachecker
سایت کامپیوتریمعرفی لینوکس ردهت (کلاه قرمز)
لینوکس یک سیستم عامل سریع ، پایدار و کد باز برای کامپیوتر های خانگی و ایستگاه های کاری است که شامل سرویس های حرفه ای اینترنت ابزارهای برنامه نویسی گسترده رابطهای گرافیکی کاربر (GUI ) کاملا کاربردی و حجم عظیمی از برنامه های کاربردی از مجموعه آفیس گرفته تا برنامه های کاربردی چند رسانه ای می باشد. لینوکس در اویل دهه 1990 توسط Linus Torvalds به همراه چند برنامه نویس دیگر در مناطق مختلف جهان نوشته شد. به عموان یک سیستم عامل ، لینوکس خیلی از عملکردهای یونیکس ، مکنتاش ، ویندوز و ویندوز NT را انجام می دهد. به هر حال لینوکس به خاطر قدرتش و انعطاف پذیری اش معروف است . اغلب سیستم عامل های PC مثل ویندوز کارشان را با کامپوتر های شخصی کوچک آغاز کردند که اکنون به ماشین های مرسوم امروزی تبدیل گشته اند. چنین سیستم عامل هایی به طور مداوم در حال به روزرسانی هستند تا اینکه خود را با قابلیت های دائما در حال تغییر سخت افزارهای PC وفق دهند. از طرف دیگر لینوکس با هدف دیگری نوشته شد . لینوکس نسخه PC سیستم عامل یونکس است که چند دهه روی کامپوترهای بزرگ و مینی کامپوتر ها مورد استفاده قرار می گرفت و هم انون سیستم منتخب برای سرویس دهنده ها و ایستگاه های کاری موجود در شبکه می باشند. لینوکس سرعت کارایی مقیاس پذیری و انعطاف پذیری یونیکس را برای PC شما به ارمغانمی آورد و از تمام قابلیتهای که کامپوترهای شخصی هم اینک می توانند فراهم نمایند، بهره می برد.
از لحاظ فنی ، لینوکس شامل برنامه سیستم عامل است که با نام کرنل شناخته می شود و بخشی است که اساسا توسط Linus Torvalds نوشته شده است. اما همیشه به همراه حجم عظیمی از برنامه های کاربردی نرم افزاری، از سرویس دهنده های شبکه و برنامه های امنیتی گرفته گرفته تا برنامه های کاربردی آفیس و ابزار های برنامه نویسی، توزیع می شود. لینوکس از طریق بازگذاشتن کد اصلی آن زمانی گسترش پیدا کرد که برنامه نویسان مستقل دست به دست هم دادند تا نرم افزاری رایگان و باکیفیت رابرای تمامی کاربران فراهم کنند. لینوکس به عنوان پلات فرم اصلی برای نرم افزارهای کد باز درآمد که بیشتر آن توسط پروژه GNU مربوط بهFree Software Foundation نوشته شد. بیشتر اینبرنامه های کاربردی به عنوان ضمیمه ای به همراه محصولات استاندارد لینوکس عرضه می شوند. هم اکنون هزاران برنامه کاربردی کد باز را می توان از سایت هایی چون open source development network (OSDN) به آدرس OSDN soueceforge.net و rpmfind.net و freshmeat.net سایت apps.kde.com مربوط به KDE و سایت gnome.com مربوط به GNOME دانلود کرد.
به همراه قابلیت های سیستم عامل لینوکس، ویژگی های قدرتمنهد شبکه شامل پشتیبانی اینترنت ، اینترانت، ویندوز و شبکه AppleTalk وجود دارد. به عنوان یک استاندارد ، لینوکس به همراه سرویس دهنده ها ی سریع ، کارا و پایدار اینترنتی از قبیل سرویس دهنده های وب FTP و DNS به همراه سرویس دهنده های پراکسی ، اخبار و پستی عرضه می شود. به عبارت دیگر لینوکس دارای تمام آن چیزی است که شما جهت راه اندازی ، پشتیبانی و نگه داری یک شبکه کاملا عملی بدان نیاز دارید.فعالیت های بازاریابی و تحقیقاتی بازاریابی
ورود به هزاره ی سوم ، بر پیچیدگی های کسب و کار افزوده است. استفاده از فناوری های نوین ، عصر ارتباط را به عصر فرا ارتباطات تبدیل کرده است. تغییرات گسترده ای که فناوری رقم زده ، موجب شده تا بازار ها نیز دستخوش تغییر شود .ظهور و حضور کالاهای بدیع که تا چند دهه قبل حتی رویایی برای آنها نیز وجود نداشت ، لزوم تغییر نگرش در عملکرد سازمانها را آشکار می سازد. رقابت گسترده در ابزار هاثی فرا ارتباطی ، حاشیه امنیت شرکت ها را به خطر انداخته و آنها را به فکر راه چاره انداخته است. در میان بسیاری از صاحبنظران معتقدند راه نجات و بقای شرکت ها در انطباق با فناوری های جدید ،و استفاده از ایده های نو آور به منظور کسب سهم بازار است. برخی ذدیگر استفاده از دانش بازاریابی و بهبود ارائه ی خدمات و محصولات به مشتریان راایده ی برتر می دانن و گروهی دیگر استفاده از ارتباطات عمیق با مشتریان را دارویی شفا بخش این عصر خوانده اند. آنچه را که در نگرش بسیاری از صاحبان عقیده می توان یکسان دانست ، استفاده از مفاهیم بازاریابی و تلاش در راستای ارضای نیاز مشتریان است. بررسی نظرات و ایده های بزرگان ،لزوم توجه به مشتری ، نوآوری ، بازاریابی ، سرعت و انعطاف در خدمات ، کیفیت به عنوان یک الزام ، و استفاده از فناوری های روز را آشکار می سازد.
در این بین بقرخی نگرانی صاحبان صنایع افزوده است ؛ آمار نشان می دهد از نو آوری ها در محصولات مصرفی ، و 33درصد از نوآوری ها در محصولات صنعتی با شکست مواجه می شود. بسیاری از مدیران همواره می پرسند : چرا ؟ شاید پاسخگویی به این پرسش به سادگی امکان پذیر نباشد ، اما در هر صورت شکست محصول جدید به معنی عدم پذیرش مشتری است. حال باید پرسید چرا مشتری محصول جدید را نپسندیده است؟
فعالیت های بازاریابی و تحقیقاتی بازاریابی
تعریف بازایابی
تعاریف متعددی برای بازاریابی صورتا پذیرفته است. در اینجا نیز ما قصد نداریم به تعاریف بازاریابی بپردازیم ، فقط به این تعریف بسنده می کنیم که بازاریابی فرایندی است درصدد شناخت نیاز مشتری ، شناساندن محصولات تولیدی شرکت به مشتریان ، و تلاش برای جلب رضایت آنها.
نکته ی مهمی که در تعریف بازاریابی باید به آن دقت مرد این است که بازاریابی از پیش از ت.ولی محصول آغز می شود و نه پس از آن. باوجود تاکیدات فراوانی که در بسیاری از کتاب ها و کلاس های بازاریابی دیده می شود ، هنوز هم بسیاری از سازمان ها ، بازاریابی را فرایندی پس از تولید محصول می دانند و این موضوع به نوعی پاسخی است به این که چرا محصولات جدید شکست می خورند. البته باید نگاهی عمیق تر به این مسئله داشت ، اما با نگاهی ساده می توان دریافت که بسیاریر از محصولات جدید بر خاسته از نیاز مشتری نیست و به نوعی دحاصل تفکرات واحد تحقیق و توسعه ی سازماناست. به بیانی دیگر ، واحد های درون سازمانی آن چیزی را که خود می خواهند تولید می کنند نه چیزی که مشتری به دنبال آن است.
فرایند عمومی تولید محصولات جدید
بازار : 1- تحقیق و توسعه 2- تولید 3- بازاریابی 4- فروش
فرایند تخصصی تولید محصولات جدید :
بازار : 1- بازاریابی 2- تحقیق و توسعه 3- تولید 4- بازاریابی 5- فروش
جورج دی ، استاد دانشگاه پنسیلوانیا ، می گوید : (( شرکت های مهندسی محور هیچ گاه از احساسات مردم به محصولاتتشان آگاه نیستند )). این گفته ی دی بیانگر این موضوع است که صرفا استفاده ی شرکت ها از واحد های تحقیق و توسعه R&D)) قوی بائث موفقیت محصولاتشان نخواهد شد بلکه ، ایجاد رابطه ای منطقی بین نیاز مشتری و واحد هایی نظیر R&D می تواند بائث توفیق محصولات شود . کوین دهوف که در زمینه ی توسعه ی محصولات تحقیقاتی را انجام داده ، معتقد است که مهندسان اغلب بر حل مسائل تکنیکی ( مشکلات فیزیکی محصول ) تمرکز دارند ، بنابراین راههایی را که می توان از طریق آن نیاز واقعی مشتری را شناخت ، نمی بینند.
در کلام آخر باید گفت بازاریابی باید قادر باشد نیاز مشتری را شناخته و درصدد رفع آن برآید.
درک مفاهیم طراحی Zone ها و سرورها در DNS
همانطور که می دانید قبل از هر طراحی باید کلیه احتمالات و بررسی ها برای داشتن یک طراحی خوب در نظر گرفته شود تا طراحی شما یک طراحی برنامه ریزی شده باشد.این امر در تمامی رشته ها و زمینه ها صادق است و شبکه های کامپیوتری نیز از این امر مستثنی نیست.برای پیاده سازی هر سرور و داشتن هر سرویسی لازم است در ابتدا نیازمندی ها بررسی شود،بستری که قرار است آن سرور بر روی آن ایجاد شود در نظر گرفته شود و کلیه عواملی که هر یک به دلیلی ممکن است خللی در کار سرور ایجاد کند نیز عنوان و برای آنها راهکارهایی مطرح گردد. درمقاله نگاهی بر ویژگیهای DNS در ویندوز سرور 2008، نگاهی مختصر بر ویژگیهای DNS در ویندوز سرور 2008 داشتم و در این مقاله مواردی را که برای طراحی DNS Server و DNS Zone باید در نظر گرفت ، مورد بررسی قرار می گیرد.
طراحی DNS سرورها
با توجه به اینکه اکثر دوستان عزیز که در سازمان های دولتی و خصوصی در ایران و بر طبق عادت همیشگی ، ابتدا ساختارها را پیاده سازی می کنند و سپس به فکر رفع اشکال آن می افتند در این قسمت برای تشریح شیوه طراحی ساختار DNS قبل از اجرا در محیط عملیاتی چندین پیشنهاد را مطرج می کنیم . در مراحل ابتدایی طراحی ساختار DNS سرور در یک سازمان مواردی است که می بایست قبل از انجام هر کاری به آنها فکر شود . همیشه قبل از پیاده سازی سرور میزان فضایی که برای DNS Server در نظر گرفته اید و سخت افزاری که نیاز کاری شما را بر طرف می کند را پیش بینی کنید .توجه کنید که شما به چه تعداد DNS Server در شبکه نیاز دارید و یا بهتر بگوییم پیشبینی شما استفاده از چه تعداد DNS سرور برای برطرف کردن نیاز به این سرویس می باشد . بعد از اینکه تعداد DNS Server های مورد نیازتان را مشخص کردید ،سپس باید تصمیم بگیرید که بر روی کدام سرورها Host Primary و کپی Secondary Zone ها باید قرار بگیرند و اگر از Active Directory Domain Services یا AD DS استفاده می کنید،در نظر بگیرید که کامپیوتر سرور همان دومین کنترلر خواهد بود یا یکی از اعضای سرور در دومین می باشد.با در نظر گرفتن بار ترافیکی یا traffic loads و عمل replication و قابلیت fault tolerance ، بایدمشخص کنیدکه DNS Server شما در کجای شبکه باید قرار بگیرد و حتما محل قرارگیری آن را از قبل پیشبینی کنید.
سیستم عاملی که می خواهید در DNS Server ها استفاده کنید را مشخص کنید. اینکه می خواهید در همه ی DNS Server شما ویندوز سرور 2008 اجرا شود یا از ترکیبی از سیستم عاملها در اجرای DNS Server ها استفاده خواهید کرد.جهت طراحی و توسعه دادن DNS Server درشبکه تان باید جنبه های مختلفی را در نظر بگیرید و نیازمندیهای لازم ظرفیت و حجم برای هر DNS Server را مورد توجه قرار دهید.خوب زمانی که می خواهید مشخص کنید که برای DNS Server ی که میخواهید طراحی کنید چه مقدار فضا لازم دارید،باید سوالهای زیر را از خود پرسیده و به آنها پاسخ دهید:
در DNS Server ی که می خواهید طراحی کنید،چه تعداد Zone باید نگهداری یا بارگذاری شود؟
برای هر Zoneی که DNS Server بارگذاری یا load میکند،حجم آن Zone به چه اندازه است ؟ ( این حجم معمولا براساس سایز فایلهای Zone و تعداد رکوردهایی که در Zone قرار دارند مشخص می شود )
برای Multihomed DNS Server ، چه تعداد interface جهت گوش دادن به درخواستهای کلاینتها و پاسخ دادن به این درخواستها در هر Subnet ای که سرور DNS وجود دارد،باید داشته باشید؟ ( Multihomed DNS Server :معمولا به صورت پیش فرض کلاینتها می توانند درخواستهای خود را به هر DNS Server ی که می خواهند بفرستند،اما در برخی از شبکه ها این پیشفرض اجرا نشده است.در این شبکه ها تنها چند IP آدرس برای سرورهای DNS در نظر گرفته می شود و کلیه درخواستها به IP آدرسهایی فرستاده می شود که درتب Interface ،در Server Properties تعریف شده است.درواقع Multihomed DNS Server این امکان را به شما می دهد که شما کلیه درخواستها را به IP های مربوط به DNS Sever هایی بفرستید که می خواهید آن سرورها در شبکه شما فعال باشند )
به صورت کلی از DNS Server انتظار می رود که چه تعداد query دریافت کند و به چه تعداد کلاینت باید سرویس بدهد؟
یکی از مورادی که در DNS Server ها نقش به سزایی را دارند میزان حافظه و RAM ی است که سرور دارد. در بیشتر موراد افزودن RAM به DNS Server می تواند پیشرفت قابل ملاحظه ای در کارایی سرور داشته باشد. این امر به این دلیل است که DNS Server کلیه ساختار Zone خود را ،هنگام Startup در حافظه خود بارگذاری خواهد کرد. از اینرو است که حافظه یا مموری در DNS Server ها از اهمیت به سزایی برخوردار است .اگر سرور شما تعداد زیادی Zone و Dynamic Update های کلاینتهای Zone را بارگذاری می کند،Additional Memory یا حافظه های اضافی در بهبود عملکرد آن بسیار موثر خواهند بود.توجه داشته باشید که برای استفاده های معمولی ، حافظه ی DNS Server باید دارای حداقل های زیر باشد:
تقریبا 4MB ، RAM جهت شروع به کار DNS سرور ،بدون بارگذاری کردن هیچ Zoneی لازم است.
به ازای اضافه شدن هر Zone یا رکوردها به سرور،DNS Server حافظه های اضافی مصرف خواهند کرد.
تخمین زده شده است که به ازای افزودن هر رکورد به یک Server Zone ،به طور میانگین تقریبا 100 بایت از حافظه سرور استفاده می شود. (به عنوان مثال،اگر یک Zone شامل 1000رکوردی باشد که به یک سرور افزوده شده است،تقریبا 100 کیلوبایت از حافظه سرور را به خود اختصاص می دهد.)
تعیین محل قرار گیری DNS سرور در شبکه
خوب حال به این قسمت از طراحی خود می رسیم که در کدام قسمت از شبکه DNS Server باید قرار بگیرد؟ در بیشتر مواقع DNS Server بر روی همه دومین کنترلر ها نصب خواهد شد.اگر به هر دلیلی نمی خواهید DNS Server را بر روی همه دومین کنترلرها قرار دهید،درادامه این مقاله همراه باشید. به صورت کلی، DNS Server باید درقسمتی از شبکه قرار بگیرد که به صورت مرکزی برای کلیه کلاینتها در دسترس باشد.همچنین متعارف است که در هر Subnet از یک DNS Server استفاده شود.زمانی که می خواهید محل مناسب برای DNS Serverتان را انتخاب کنید،باید موراد زیر را در نظر بگیرید:
آیا می خواهید DNS سرورتان، AD DS را نیز پشتیبانی کند ؟
آیا DNS Server تان نیز یک Domain Controller است یا در آینده یک Domain Controller خواهد شد یا خیر؟
اگر DNS Server اصلی تان از کار بیافتد،آیا DNS Server دیگری وجود دارد که به Client هایتان سرویس دهد؟
اگر DNS Server در Subnet ی قرار گرفته است که از بعضی از Client هایش دور می باشد،DNS Server دیگری وجود دارد تا در صورت از کار افتادن روتر ، به Client ها پاسخگو باشد؟
همانطور که از سوالها مشخص است ،در هنگام طراحی و پیاده سازی DNS Server باید کلیه احتمالات ممکن را در نظر بگیرید وتدابیر لازم را انجام دهید تا در صورت از کار افتادن یک DNS Server یا عوامل درگیر با سرویس دادن DNS Server ،شبکه با مشکل مواجه نشود .مثلا ممکن است شما شبکه ای داشته باشید با چندین Subnet که با لینکهای ارتباطی به همدیگر متصل شده اند،به علاوه ممکن است که برای کلیه ی این Subnet ها یک DNS Server وجود داشته باشد.خوب در این شرایط اگر یکی از Subnet ها دارای کلاینت زیادی باشد که هر کدام از آن کلاینتها درخواستهای زیادی از DNS Server دارند،بهترین کار این است در آن Subnet نیز یک DNS Server دیگر راه اندازی کنید . از اینرو در صورت Fail-over شدن روتر یا DNS Server شبکه شما دچار مشکل نمی شود و مسئله مربوط به back up نیز در نظر گرفته شده است.
زمانی که در شبکه ای می خواهید تعداد DNS Server هایی که باید در آن شبکه وجود داشته باشند را مشخص کنید،باید بار ترافیکی حاصل از Zone Transfer و Query ها را نیز در نظر بگیرید.اینکه در آن شبکه DNS و کلیه های رکوردهای آن به صورت Active Directory Integrated است و یا کلیه اطلاعات و رکوردها در خود Zone نگهداری می شوند نیز باید مشخص شود. با وجود اینکه در بیشتر موارد از Incremental Zone Transfer استفاده می شود و آخرین اسامی استفاده شده در سرور cache می شود،بازهم Zone Transfer مسئله ای است که در نظر نگرفتن آن باعث دردسر در شبکه خواهد شد. از اینرو این مسائل باید قبل از طراحی در نظر گرفته شوند تا احتمالات مربوط به حجم ترافیکی که قرار است منتقل شود و سرعت لینک ارتباطی بین Zone ها نیز در طراحی در نظر گرفته شود.
یکی دیگر از مواردی که ممکن است ایجاد ترافیک کند و باید در طراحی ها در نظر گرفته شود DHCP است.با توجه به وظیفه DHCP که اختصاص دادن IP به Client ها می باشد،این IP ها تا مدت زمان خاصی میتوانند در اختیار کلاینتها قرار گیرند و DHCP باید مرتب این Lease Time ها ( یا مدت زمانی که IP به کلاینت اختصاص دارد ) را بررسی کند تا در صورت اتمام این زمان آن را تمدید کند یا IP را پس بگیرد.از اینرو گرفتن Update ها و این رفت و برگشتها خود باعث ایجاد ترافیکی در شبکه میشود که آن نیز باید در نظر گرفته شود.
یکی از دلایل طراحی DNS کاهش ترافیک حاصل از Broadcast بین Local Subnet ها است.این Broadcast باعث ایجاد ترافیکی بین کلاینتها و سرورها میشود به خصوص زمانی که DNS Server در یک LAN یا WAN که دارای یک روتینگ پیچیده است،قرار داشته باشد. خوب حال تصور کنید که کلیه مواردی که در پاراگراف قبلی عنوان کردیم نیز در یک WAN یا LAN ی که از یک لینک ارتباطی ضعیف استفاده میکند نیز وجود داشته باشد ( Zone Transfer ، DHCP Update و .. ) یکی از راههای مقابله با این مشکل این است که DNS Server ی در هر منطقه ی دورافتاده قرار دهیم که تنها قابلیت Caching را داشته باشد.
این نکته را در نظر داشته باشید که در هر DNS Zone باید حداقل دو کامپیوتر سرور وجود داشته باشند تا قابلیت Fault tolerance را داشته باشید.با این قابلیت با از کار افتادن یکی از سرورها دیگری جایگزین آن خواهد شد و بدون هیچ مشکلی چرخه DNS ادامه پیدا می کند.در هر مرحله بعد از مشخص شدن تعداد DNS Server هایی که می خواهید داشته باشید، سطوح مربوط به Fault Tolerance را نیز در نظر بگیرید. توجه داشته باشید که :
زمانی که شما می خواهید از یک DNS Server در یک LAN کوچک که تنها دارای یک Subnet است استفاده کنید،می توانید آن سرور واحد را طوری کانفیگ کنید که Primary و Secondary سرور را برای هر Zone شبیه سازی کند.
برای سادگی و مدیریت بهتر DNS Server ها،برای همه سرورهایتان از یک سیستم عامل استفاده کنید.
پیشنهاد می شود که از DNS Console Tool برای مدیریت فایلهای Zone ی که توسط سرویس DNS ایجاد میشود نیز استفاده شود.گزینه ی دیگری استفاده از هر Application ی است که قابلیت ذخیره سازی فایلها در قالب text را داشته باشد ،است.از یک روش واحد برای به روز رسانی Zone ها به صورت مداوم استفاده کنید، این باعث میشود که Zone Edit ها به روی همدیگر Override نکنند.
طراحی Zone های DNS
یکی از فاکتورهای مهمی که در طراحی zone ها باید در نظر گرفت،ترافیک بین لینکهای ارتباطی بین zone ها و عوامل تاثیرگذار براین ترافیکها میباشد،است خصوصا زمانی که شما برای اولین بار Namespace خود را درون یک zone پارتیشن بندی میکنید.اگرچه Domain Name System ( DNS ) طراحی شده است تا ترافیک حاصل از Broadcast بین local subnet ها کاهش پیدا کند اما باز هم ترافیکی بین سرورها و کلاینتها ایجاد میشود.این مساله زمانی که DNS در شبکه های مسیریابی شده (Routed Network )، استفاده میشود نسبتا صحیح است.برای در نظر گرفتن و بررسی ترافیک DNS ، شما باید مرتبا وضعیت سرور را بررسی کنید و یا از DNS performance counters هایی که system monitor ارائه میدهد ،استفاده کنید. برای بررسی ترافیک حاصل از روتینگ،تاثیر عوامل زیر را در نظر بگیرید،خصوصا زمانی که از یک لینک کم سرعت در یک شبکه WAN استفاده میکنید،این موارد ترافیکهای حاصل از انواع ارتباطات مربوط به DNS را بیان می کند:
ترافیک Server-to-Server که به دلیل عملیات مربوط به Zone transfer و DNS interoperability با دیگر سرورها ایجاد میشود ( به عنوان مثال زمانی که سرویس WINS فعال است )
ترافیک Client-to-Server که به دلیل query های صورت گرفته و آپدیتهای درخواست شده توسط DNS کامپیوترهای کلاینتها یا DHCP سرورها که در خواست Dynamic Updates برای ورژنهای قدیمیتر DNS کلاینتهایی که Dynamic Updates را پشتیبانی نمی کنند.
زمانی که شما از یک ساختار Namespace کوچک و فلت استفاده میکنید،ممکن است که در شبکه تان replication بین همه ی zoneها و همه ی سرورهارا به صورت کامل انجام دهید ( نه Incremental )، اما در Namespaceهای بزرگ و سلسله مراتبی این مدل Replication اصلا پیشنهاد نمیشود.در شبکه های بزرگ جهت برنامه ریزی برای zoneها شما نیاز به مطالعه،تست،تجزیه و تحلیل و درنهایت بازبینی و اصلاح طراحی ها براساس مشاهدات و تخمین های ترافیکی صورت گرفته دارید.بعد از انجام مراحل ذکر شده شما میتوانید DNS Zoneها را براساس نیازمندی ها و در راستای ایجاد یک Name service با کارایی بالا و دارای قابلیت Fault-Tolerance برای هر سایت خود اقدام نمایید.
سرویس DNS Server ،انجام عملیات Zone transfer بین سرورها را به صورت Incremental نیز پشتیبانی میکند.این باعث کاهش ترافیکهای ناشی از Replication بین DNS میشود و شما این مورد را باید حتما در طراحی های خود در نظر بگیرید.از دیگر مواردی که میتوانید در طراحی DNS Name service در نظر بگیرید Caching-only serverها میباشند.این سرورها دارای DNS Zone نمی باشند اما آپشن خوبی هستند برای Siteهای کوچکی که استفاده کمی از DNS دارند اما درون یک WAN عمل انتقال Zone های بزرگ در لینکهایی که سرعت بالایی ندارند را انجام میدهند.
خوب در این مقاله بررسی های مرتبط با بستری که سرور قرار است بر روی آن قرار گیرد ،صورت پذیرفت،لازم به ذکر است که در حالت کلی برای طراحی یک سرور مهم مثل DNS Server ،موراد بسیار مهم دیگری نیز وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند.به عنوان مثال از جمله این موراد تمهیدات امنیتی سرور مهمی چون DNS سرور است
طراحی DNS سرورها
با توجه به اینکه اکثر دوستان عزیز که در سازمان های دولتی و خصوصی در ایران و بر طبق عادت همیشگی ، ابتدا ساختارها را پیاده سازی می کنند و سپس به فکر رفع اشکال آن می افتند در این قسمت برای تشریح شیوه طراحی ساختار DNS قبل از اجرا در محیط عملیاتی چندین پیشنهاد را مطرج می کنیم . در مراحل ابتدایی طراحی ساختار DNS سرور در یک سازمان مواردی است که می بایست قبل از انجام هر کاری به آنها فکر شود . همیشه قبل از پیاده سازی سرور میزان فضایی که برای DNS Server در نظر گرفته اید و سخت افزاری که نیاز کاری شما را بر طرف می کند را پیش بینی کنید .توجه کنید که شما به چه تعداد DNS Server در شبکه نیاز دارید و یا بهتر بگوییم پیشبینی شما استفاده از چه تعداد DNS سرور برای برطرف کردن نیاز به این سرویس می باشد . بعد از اینکه تعداد DNS Server های مورد نیازتان را مشخص کردید ،سپس باید تصمیم بگیرید که بر روی کدام سرورها Host Primary و کپی Secondary Zone ها باید قرار بگیرند و اگر از Active Directory Domain Services یا AD DS استفاده می کنید،در نظر بگیرید که کامپیوتر سرور همان دومین کنترلر خواهد بود یا یکی از اعضای سرور در دومین می باشد.با در نظر گرفتن بار ترافیکی یا traffic loads و عمل replication و قابلیت fault tolerance ، بایدمشخص کنیدکه DNS Server شما در کجای شبکه باید قرار بگیرد و حتما محل قرارگیری آن را از قبل پیشبینی کنید.
سیستم عاملی که می خواهید در DNS Server ها استفاده کنید را مشخص کنید. اینکه می خواهید در همه ی DNS Server شما ویندوز سرور 2008 اجرا شود یا از ترکیبی از سیستم عاملها در اجرای DNS Server ها استفاده خواهید کرد.جهت طراحی و توسعه دادن DNS Server درشبکه تان باید جنبه های مختلفی را در نظر بگیرید و نیازمندیهای لازم ظرفیت و حجم برای هر DNS Server را مورد توجه قرار دهید.خوب زمانی که می خواهید مشخص کنید که برای DNS Server ی که میخواهید طراحی کنید چه مقدار فضا لازم دارید،باید سوالهای زیر را از خود پرسیده و به آنها پاسخ دهید:
در DNS Server ی که می خواهید طراحی کنید،چه تعداد Zone باید نگهداری یا بارگذاری شود؟
برای هر Zoneی که DNS Server بارگذاری یا load میکند،حجم آن Zone به چه اندازه است ؟ ( این حجم معمولا براساس سایز فایلهای Zone و تعداد رکوردهایی که در Zone قرار دارند مشخص می شود )
برای Multihomed DNS Server ، چه تعداد interface جهت گوش دادن به درخواستهای کلاینتها و پاسخ دادن به این درخواستها در هر Subnet ای که سرور DNS وجود دارد،باید داشته باشید؟ ( Multihomed DNS Server :معمولا به صورت پیش فرض کلاینتها می توانند درخواستهای خود را به هر DNS Server ی که می خواهند بفرستند،اما در برخی از شبکه ها این پیشفرض اجرا نشده است.در این شبکه ها تنها چند IP آدرس برای سرورهای DNS در نظر گرفته می شود و کلیه درخواستها به IP آدرسهایی فرستاده می شود که درتب Interface ،در Server Properties تعریف شده است.درواقع Multihomed DNS Server این امکان را به شما می دهد که شما کلیه درخواستها را به IP های مربوط به DNS Sever هایی بفرستید که می خواهید آن سرورها در شبکه شما فعال باشند )
به صورت کلی از DNS Server انتظار می رود که چه تعداد query دریافت کند و به چه تعداد کلاینت باید سرویس بدهد؟
یکی از مورادی که در DNS Server ها نقش به سزایی را دارند میزان حافظه و RAM ی است که سرور دارد. در بیشتر موراد افزودن RAM به DNS Server می تواند پیشرفت قابل ملاحظه ای در کارایی سرور داشته باشد. این امر به این دلیل است که DNS Server کلیه ساختار Zone خود را ،هنگام Startup در حافظه خود بارگذاری خواهد کرد. از اینرو است که حافظه یا مموری در DNS Server ها از اهمیت به سزایی برخوردار است .اگر سرور شما تعداد زیادی Zone و Dynamic Update های کلاینتهای Zone را بارگذاری می کند،Additional Memory یا حافظه های اضافی در بهبود عملکرد آن بسیار موثر خواهند بود.توجه داشته باشید که برای استفاده های معمولی ، حافظه ی DNS Server باید دارای حداقل های زیر باشد:
تقریبا 4MB ، RAM جهت شروع به کار DNS سرور ،بدون بارگذاری کردن هیچ Zoneی لازم است.
به ازای اضافه شدن هر Zone یا رکوردها به سرور،DNS Server حافظه های اضافی مصرف خواهند کرد.
تخمین زده شده است که به ازای افزودن هر رکورد به یک Server Zone ،به طور میانگین تقریبا 100 بایت از حافظه سرور استفاده می شود. (به عنوان مثال،اگر یک Zone شامل 1000رکوردی باشد که به یک سرور افزوده شده است،تقریبا 100 کیلوبایت از حافظه سرور را به خود اختصاص می دهد.)
تعیین محل قرار گیری DNS سرور در شبکه
خوب حال به این قسمت از طراحی خود می رسیم که در کدام قسمت از شبکه DNS Server باید قرار بگیرد؟ در بیشتر مواقع DNS Server بر روی همه دومین کنترلر ها نصب خواهد شد.اگر به هر دلیلی نمی خواهید DNS Server را بر روی همه دومین کنترلرها قرار دهید،درادامه این مقاله همراه باشید. به صورت کلی، DNS Server باید درقسمتی از شبکه قرار بگیرد که به صورت مرکزی برای کلیه کلاینتها در دسترس باشد.همچنین متعارف است که در هر Subnet از یک DNS Server استفاده شود.زمانی که می خواهید محل مناسب برای DNS Serverتان را انتخاب کنید،باید موراد زیر را در نظر بگیرید:
آیا می خواهید DNS سرورتان، AD DS را نیز پشتیبانی کند ؟
آیا DNS Server تان نیز یک Domain Controller است یا در آینده یک Domain Controller خواهد شد یا خیر؟
اگر DNS Server اصلی تان از کار بیافتد،آیا DNS Server دیگری وجود دارد که به Client هایتان سرویس دهد؟
اگر DNS Server در Subnet ی قرار گرفته است که از بعضی از Client هایش دور می باشد،DNS Server دیگری وجود دارد تا در صورت از کار افتادن روتر ، به Client ها پاسخگو باشد؟
همانطور که از سوالها مشخص است ،در هنگام طراحی و پیاده سازی DNS Server باید کلیه احتمالات ممکن را در نظر بگیرید وتدابیر لازم را انجام دهید تا در صورت از کار افتادن یک DNS Server یا عوامل درگیر با سرویس دادن DNS Server ،شبکه با مشکل مواجه نشود .مثلا ممکن است شما شبکه ای داشته باشید با چندین Subnet که با لینکهای ارتباطی به همدیگر متصل شده اند،به علاوه ممکن است که برای کلیه ی این Subnet ها یک DNS Server وجود داشته باشد.خوب در این شرایط اگر یکی از Subnet ها دارای کلاینت زیادی باشد که هر کدام از آن کلاینتها درخواستهای زیادی از DNS Server دارند،بهترین کار این است در آن Subnet نیز یک DNS Server دیگر راه اندازی کنید . از اینرو در صورت Fail-over شدن روتر یا DNS Server شبکه شما دچار مشکل نمی شود و مسئله مربوط به back up نیز در نظر گرفته شده است.
زمانی که در شبکه ای می خواهید تعداد DNS Server هایی که باید در آن شبکه وجود داشته باشند را مشخص کنید،باید بار ترافیکی حاصل از Zone Transfer و Query ها را نیز در نظر بگیرید.اینکه در آن شبکه DNS و کلیه های رکوردهای آن به صورت Active Directory Integrated است و یا کلیه اطلاعات و رکوردها در خود Zone نگهداری می شوند نیز باید مشخص شود. با وجود اینکه در بیشتر موارد از Incremental Zone Transfer استفاده می شود و آخرین اسامی استفاده شده در سرور cache می شود،بازهم Zone Transfer مسئله ای است که در نظر نگرفتن آن باعث دردسر در شبکه خواهد شد. از اینرو این مسائل باید قبل از طراحی در نظر گرفته شوند تا احتمالات مربوط به حجم ترافیکی که قرار است منتقل شود و سرعت لینک ارتباطی بین Zone ها نیز در طراحی در نظر گرفته شود.
یکی دیگر از مواردی که ممکن است ایجاد ترافیک کند و باید در طراحی ها در نظر گرفته شود DHCP است.با توجه به وظیفه DHCP که اختصاص دادن IP به Client ها می باشد،این IP ها تا مدت زمان خاصی میتوانند در اختیار کلاینتها قرار گیرند و DHCP باید مرتب این Lease Time ها ( یا مدت زمانی که IP به کلاینت اختصاص دارد ) را بررسی کند تا در صورت اتمام این زمان آن را تمدید کند یا IP را پس بگیرد.از اینرو گرفتن Update ها و این رفت و برگشتها خود باعث ایجاد ترافیکی در شبکه میشود که آن نیز باید در نظر گرفته شود.
یکی از دلایل طراحی DNS کاهش ترافیک حاصل از Broadcast بین Local Subnet ها است.این Broadcast باعث ایجاد ترافیکی بین کلاینتها و سرورها میشود به خصوص زمانی که DNS Server در یک LAN یا WAN که دارای یک روتینگ پیچیده است،قرار داشته باشد. خوب حال تصور کنید که کلیه مواردی که در پاراگراف قبلی عنوان کردیم نیز در یک WAN یا LAN ی که از یک لینک ارتباطی ضعیف استفاده میکند نیز وجود داشته باشد ( Zone Transfer ، DHCP Update و .. ) یکی از راههای مقابله با این مشکل این است که DNS Server ی در هر منطقه ی دورافتاده قرار دهیم که تنها قابلیت Caching را داشته باشد.
این نکته را در نظر داشته باشید که در هر DNS Zone باید حداقل دو کامپیوتر سرور وجود داشته باشند تا قابلیت Fault tolerance را داشته باشید.با این قابلیت با از کار افتادن یکی از سرورها دیگری جایگزین آن خواهد شد و بدون هیچ مشکلی چرخه DNS ادامه پیدا می کند.در هر مرحله بعد از مشخص شدن تعداد DNS Server هایی که می خواهید داشته باشید، سطوح مربوط به Fault Tolerance را نیز در نظر بگیرید. توجه داشته باشید که :
زمانی که شما می خواهید از یک DNS Server در یک LAN کوچک که تنها دارای یک Subnet است استفاده کنید،می توانید آن سرور واحد را طوری کانفیگ کنید که Primary و Secondary سرور را برای هر Zone شبیه سازی کند.
برای سادگی و مدیریت بهتر DNS Server ها،برای همه سرورهایتان از یک سیستم عامل استفاده کنید.
پیشنهاد می شود که از DNS Console Tool برای مدیریت فایلهای Zone ی که توسط سرویس DNS ایجاد میشود نیز استفاده شود.گزینه ی دیگری استفاده از هر Application ی است که قابلیت ذخیره سازی فایلها در قالب text را داشته باشد ،است.از یک روش واحد برای به روز رسانی Zone ها به صورت مداوم استفاده کنید، این باعث میشود که Zone Edit ها به روی همدیگر Override نکنند.
طراحی Zone های DNS
یکی از فاکتورهای مهمی که در طراحی zone ها باید در نظر گرفت،ترافیک بین لینکهای ارتباطی بین zone ها و عوامل تاثیرگذار براین ترافیکها میباشد،است خصوصا زمانی که شما برای اولین بار Namespace خود را درون یک zone پارتیشن بندی میکنید.اگرچه Domain Name System ( DNS ) طراحی شده است تا ترافیک حاصل از Broadcast بین local subnet ها کاهش پیدا کند اما باز هم ترافیکی بین سرورها و کلاینتها ایجاد میشود.این مساله زمانی که DNS در شبکه های مسیریابی شده (Routed Network )، استفاده میشود نسبتا صحیح است.برای در نظر گرفتن و بررسی ترافیک DNS ، شما باید مرتبا وضعیت سرور را بررسی کنید و یا از DNS performance counters هایی که system monitor ارائه میدهد ،استفاده کنید. برای بررسی ترافیک حاصل از روتینگ،تاثیر عوامل زیر را در نظر بگیرید،خصوصا زمانی که از یک لینک کم سرعت در یک شبکه WAN استفاده میکنید،این موارد ترافیکهای حاصل از انواع ارتباطات مربوط به DNS را بیان می کند:
ترافیک Server-to-Server که به دلیل عملیات مربوط به Zone transfer و DNS interoperability با دیگر سرورها ایجاد میشود ( به عنوان مثال زمانی که سرویس WINS فعال است )
ترافیک Client-to-Server که به دلیل query های صورت گرفته و آپدیتهای درخواست شده توسط DNS کامپیوترهای کلاینتها یا DHCP سرورها که در خواست Dynamic Updates برای ورژنهای قدیمیتر DNS کلاینتهایی که Dynamic Updates را پشتیبانی نمی کنند.
زمانی که شما از یک ساختار Namespace کوچک و فلت استفاده میکنید،ممکن است که در شبکه تان replication بین همه ی zoneها و همه ی سرورهارا به صورت کامل انجام دهید ( نه Incremental )، اما در Namespaceهای بزرگ و سلسله مراتبی این مدل Replication اصلا پیشنهاد نمیشود.در شبکه های بزرگ جهت برنامه ریزی برای zoneها شما نیاز به مطالعه،تست،تجزیه و تحلیل و درنهایت بازبینی و اصلاح طراحی ها براساس مشاهدات و تخمین های ترافیکی صورت گرفته دارید.بعد از انجام مراحل ذکر شده شما میتوانید DNS Zoneها را براساس نیازمندی ها و در راستای ایجاد یک Name service با کارایی بالا و دارای قابلیت Fault-Tolerance برای هر سایت خود اقدام نمایید.
سرویس DNS Server ،انجام عملیات Zone transfer بین سرورها را به صورت Incremental نیز پشتیبانی میکند.این باعث کاهش ترافیکهای ناشی از Replication بین DNS میشود و شما این مورد را باید حتما در طراحی های خود در نظر بگیرید.از دیگر مواردی که میتوانید در طراحی DNS Name service در نظر بگیرید Caching-only serverها میباشند.این سرورها دارای DNS Zone نمی باشند اما آپشن خوبی هستند برای Siteهای کوچکی که استفاده کمی از DNS دارند اما درون یک WAN عمل انتقال Zone های بزرگ در لینکهایی که سرعت بالایی ندارند را انجام میدهند.
خوب در این مقاله بررسی های مرتبط با بستری که سرور قرار است بر روی آن قرار گیرد ،صورت پذیرفت،لازم به ذکر است که در حالت کلی برای طراحی یک سرور مهم مثل DNS Server ،موراد بسیار مهم دیگری نیز وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند.به عنوان مثال از جمله این موراد تمهیدات امنیتی سرور مهمی چون DNS سرور است
تشریح مفاهیم Aging و Scavenging در DNS
سرویس DNS سرور شرکت مایکروسافت دارای ویژگی به نام aging and scavenging می باشد که در لغت Aging به معنای سالخوردگی و Scavenging به معنای تمیزکاری می باشد . این ویژگی مکانیزمی برای تمیزکاری و حذف رکوردهای منابع کهنه و قدیمی که به شکل داده های تاریخ مصرف گذشته در zone انباشته می شوند ، ارائه می دهد . هنگامی که یک کامپیوتر در شبکه شروع بکار می کند با انجام شدن عملیات داینامیک آپدیت ( dynamic update ) رکوردهای منابع به صورت اتوماتیک به Zone ها اضافه می شوند . ولی به دلایل زیادی ، هنگامی که کامپیوترها شبکه را ترک می کنند ، رکوردهای مربوطه به شکل اتوماتیک حذف نمی شوند . به عنوان مثال ، اگر یک کامپیوتر رکورد منبع A Record ، مربوط به خودش را در DNS سرور ثبت کند و بعدها آن کامپیوتر به شکل نامناسبی از شبکه قطع گردد ، این رکورد از نوع A ممکن است که حذف نشود . اگر شبکه شما کاربران و کامپیوترهای متحرک یا Portable دارد ، این وضعیت نامطلوب بصورت مکرر می تواند اتفاق بیفتد. اگر این نوع از رکوردهای قدیمی به حال خود رها شوند ، حضور این رکوردهای منبع ( Resource Record) کهنه و فرسوده در zone ممکن است مشکلات بسیاری را به وجود آورد . که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد :
اگر شمار زیادی از رکوردهای منبع کهنه در zone باقی بمانند ، آنگاه سرانجام می توانند فضای دیسک سرور را اشغال کنند و باعث انتقالات zone غیر ضروری ( zone transfers ) بسیاری شوند.
سرور Domain Name System یا DNS ، که zone هایی را بارگذاری می کند که شامل رکوردهای منبع قدیمی هستند ، ممکن از اطلاعات تاریخ مصرف گذشته برای پاسخگویی به پرس و جوهای کلاینت ها استفاده کنند و به شکل بالقوه باعث شوند که کلاینت ها در تبدیل نام به آدرس در شبکه دچار مشکل شوند .
رکوردهای منبع کهنه انباشته شده در DNS سرور ، می توانند کارایی و قدرت پاسخ دهی سرور را کاهش دهند .
به دلایل زیادی ، حضور رکورد منبع کهنه در یک zone ، می تواند از استفاده یک نام دامین DNS ، توسط دیگر کامپیوترها یا دستگاه های درون شبکه جلوگیری نماید .
برای حل این مشکلات سرویس DNS Server ، ویژگی های زیر را دارا می باشد :
Time stamping ( مهر زمان زدن ) : که بر مبنای تاریخ اخیر و زمانی است که رکورد در کامپیوتر سرور قرار داده می شود و برای هر رکورد منبعی که به شکل داینامیک به primary-type zones اضافه می شود ، یک Time stamping در نظر گرفته می شود . بعلاوه ، مهر زمان (time stamp ) در standard primary zone هایی ثبت می شود که در آنها aging and scavenging فعال هستند . برای رکوردهای منبعی که شما بصورت دستی اضافه می کنید ، از مقدار صفر برای time-stamp استفاده می شود تا نشان دهد که این رکوردها به وسیله فرآیند aging ( طول عمر ) تحت تاثیر قرار نمی گیرند و آنها بدون هیچ محدودیتی می توانند درون داده های zone باقی بمانند ، مگر اینکه شما time stamp آن رکوردها را تغییر دهید و یا آن رکوردها را دستی حذف نمایید .
Aging (طول عمر) : رکوردهای منبع در داده های محلی ، که بر مبنای دوره زمانی نوسازی (Refresh Interval) تعیین شده ای می باشد و برای هر zone قابل انتخاب می باشد. تنها primary-type zones هایی که به وسیله سرویس DNS سرور بارگذاری شده اند ، برای شریک شدن در این فرآیند قابل انتخاب می باشند .
Scavenging ( تمیز کردن ) : برای هر یک از رکوردهای منبعی که اصرار به باقی ماندن فراتر از دوره ی نوسازی مشخص شده (specified refresh period ) دارند. هنگامی که یک سرور DNS یک عملیات scavenging را اجرا می کند ، می توانند تعیین کند که چه رکوردهای منبعی کهنه شده اند و مناسب از بین بردن و حذف کردن می باشند . شما می توانید سرورها را برای تکرار کردن عملیات scavenging به صورت اتوماتیک پیکربندی نمایید ، یا شما می توانید عملیات فوری scavenging را در سرور راه اندازی نمایید . یک سرور با استفاده از محتویات هر یک از resource records time stamps و همچنین سایر تنظیماتی که برای Aging and Scavenging انجام شده است می تواند تصمیم بگیرد که این رکورد را بایستی پاکسازی یا تمیز کند یا خیر.
Aging and Scavenging در DNS چیست
هشدار : بصورت پیشفرض سرویس Aging and Scavenging در DNS سرورها غیرفعال است. صرفا زمانی بایستی این سرویس فعال شود که کلیه پارامترهای مربوط به آن به درستی درک شوند . در غیر اینصورت سرور می تواند بصورت تصادفی و به دلیل عدم انجام تنظیمات درست برای این سرویس ، رکوردهایی که نبایستی حذف شوند را حذف کند . نکته مهم در اینجاست که با حذف یک رکورد در DNS نه تنها سایر کاربران قادر به پیدا کردن اهداف و پاسخ دریافت کردن از Query های خود نخواهند بود بلکه هر کاربری می تواند در این لحظه یک رکورد برای خود در DNS سرور ایجاد کرده و مالکیت آن را بر عهده بگیرد حتی اگر آن Zone ها در حالت Secure Dynamic Update قرار گرفته باشند .
پیشنیازهای Aging and Scavenging
قبل از اینکه شما بتوانید از ویژگی aging and scavenging در DNS استفاده کنید ، چندین شرط را بایستی در نظر بگیرید :
aging and scavenging باید هم در DNS server و هم بر روی zone فعال باشد . بصورت پیشفرض aging and scavenging رکوردهای منابع غیر فعال می باشند .
رکوردهای منابع باید یا به شکل داینامیک به zone ها اضافه شده باشند یا بصورت دستی برای استفاده در عملیات aging and scavenging ، تغییر داده شده باشند . بطور معمول تنها رکوردهای منابعی که به شکل داینامیک با استفاده از پروتکل بروزرسانی پویای DNS یا (DNS dynamic update protocol ) اضافه می شوند ، موضوع کار aging and scavenging هستند .
برای رکوردهایی که به شکل غیر دینامیک به یک zone اضافه شده اند ، چه بوسیله یک zone file مبتنی بر متن ( text ) که از طریق یک DNS سرور دیگر اضافه شده باشند و چه به شکل دستی آنها به یک zone اضافه شده باشند ، بطور یش فرض یک time stamp صفر برای این نوع رکوردها فعال است . این نوع تنظیم این رکوردها را برای استفاده در عملیات aging and scavenging نامناسب می سازد . ولی شما می توانید scavenging را برای آن دسته از رکوردهای منابعی که به شکل غیر داینامیک به یک zone اضافه شده اند ، فعال کنید . برای تغییر این پیش فرض ، شما می توانید این نوع رکوردها را برای تنظیم دوباره و اجازه دادن به آنها برای استفاده از یک مقدار time-stamp جدید (غیر صفر) ، شخصا مدیریت نمایید. این تغییر این امکان را برای این نوع از رکوردها فراهم می آورد تا در عملیات aging and scavenging منظور شوند .
نکته : زمانیکه شما یک Zone را از حالت Standard Primary به حالت Active Directory Integrated تبدیل می کنید ، شاید بخواهید که Scavenging برای کلیه رکورد های موجود در این Zone فعال شود . برای فعال کردن این قابلیت برای رکوردهای موجود در این Zone بایستی از دستور خط فرمانی theAgeAllRecords که یکی از زیرمجموعه های ابزار خط فرمانی dnscmd می باشد استفاده کنید.
توضیح اصطلاحات فنی در خصوص Aging and Scavenging
برای اینکه درک بهتری از اصطلاحات بکار گرفته شده در خصوص قابلیت Aging and Scavenging داشته باشید می توانید در ادامه توضیحات مربوط به اصطلاحات فنی بکار گرفته شده در این حوزه را مشاهده کنید تا در هنگام مطالعه در این خصوص دچار ابهام نشوید :
Resource record time stamp : یک مقدار تاریخ و زمان است که وقتی DNS سرور عملیات aging and scavenging را انجام می دهد از آن برای مشخص کردن حذف رکورد منبع استفاده می کند .
Current server time : مقدار کنونی تاریخ و زمان بر روی DNS سرور می باشد. این عدد می تواند به صورت یک مقدار عددی صحیح در هر لحظه ای بیان شود.
No-refresh interval : یک فاصله ی زمانی، برای هر ناحیه ی مشخص شده است که به وسیله دو رویداد زیر محدود شده اند:
تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای آخرین بار refresh شده و time stamp آن تنظیم شده باشد.
تاریخ و زمان وقتی که رکورد در آینده برای refresh شدن واجد شرایط باشد و time stamp آن ریست شده باشد.
برای کاهش تعداد عملیات نوشتن در پایگاه داده اکتیودایرکتوری این مقدار مورد نیاز است. به طور پیش فرض، این بازه ی زمانی هفت روز تنظیم شده است و نباید به سطح نامعقولی افزایش داده شود زیرا فواید ویژگی aging and scavenging ممکن است از بین رفته یا نقصان پیدا کند .
Refresh interval : یک فاصله ی زمانی، برای هر ناحیه ی مشخص شده است که به وسیله دو رویداد مجزای زیر محدود شده اند:
نزدیک ترین تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای refresh سدن واجد شرایط بوده و time stamp آن ریست باشد.
نزدیک ترین تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای scavenge شدن واجد شرایط بوده و از دیتابیس zone خذف شده باشد.
این مقدار باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا به همه ی کلاینت های اجازه دهد رکوردهایشان را refresh کنند. به طور پیش فرض این بازه ی زمانی هفت روز تنظیم شده است و نباید به سطح نامعقولی افزایش داده شود زیرا فواید ویژگی aging and scavenging ممکن است از بین رفته یا نقصان پیدا کند.
Start scavenging time : یک زمان مشخص است که به صورت یک عدد بیان می شود. سرور برای این که مشخص کند چه وقت zone برای scavenging در دسترس است از این زمان استفاده می کند.
Scavenging period : وقتی automatic scavenging در سرور فعال است، این دوره زمانی ( period ) زمان بین تکرار فرآیند scavenging را نشان می دهد. مقدار پیش فرض برای آن هفت روز می باشد. برای جلوگیری از زوال کارایی DNS سرور، کم ترین مقدار مجاز برای آن یک ساعت می باشد.
Record refresh : هنگامی که یک DNS dynamic update برای یک رکورد منبع پردازش می شود . به طور کلی refreshها به دلایل زیر اتفاق می افتند:
وقتی یک کامپیوتر در شبکه ریستارت شده باشد و اگر در startup ، نام و اطلاعات IP address آن با نام مشابه و اطلاعات آدرسی که قبل از shutdown شدن استفاده می کرده است، سازگار باشد آن یک refresh برای نو کردن رکوردهای منبع مرتبط اش برای این اطلاعات می فرستد
یک refresh دوره ای به وسیله کامپیوتر وقتی در حال کار کردن است فرستاده می شود. Windows DNS Client service ثبت DNS رکوردهای منبع کلاینت را هر 24 ساعت نوسازی می کند. وقتی این dynamic update اتفاق می افتد، اگر درخواست dynamic update سبب تغییری در پایگاه داده DNS نشود، عاقلانه این است که یک refresh وجود داشته باشد و نه یک update رکورد منبع.
سرویس های دیگر شبکه سبب تلاش های نوسازی می شود، مانند: سرورهای DHCP که اجاره آدرس کلاینت را نوسازی می کند. سرورهای خوشه که رکوردها را برای یک خوشه ثبت و update می کند و سرویس Net Logon که می تواند رکوردهای منبعی که به وسیله اکتیودایرکتوری کنترولر استفاده می شود را ثبت و update می کند.
Record update: هنگامی یک DNS dynamic update برای یک رکورد منبع مورد پردازش قرار می گیرد که دیگر مشخصات رکورد به علاوه ی time stamp آن اصلاح شده باشد. به روز رسانی ها به طور کلی به دلایل زیر اتفاق می افتند :
وقتی یک کامپیوتر جدید به شبکه اضافه می شود در زمان startup آن ، یک update برای ثبت رکودهایش برای اولین بار به zone پیکربندی شده در DNS سرور می فرستد .
وقتی یک کامپیوتر با رکوردهای موجود در zone تغییری در IP address داشته باشد، سبب می شود که update هایی برای نگاشت های اصلاح شده ی name-to-address در داده های DNS zoneفرستاده شوند.
وقتی سرویس name-to-address ، یک دامین کنترلر اکتیودایرکتوری جدید را به ثبت می رساند.
Scavenging server’s : یک پارامتر پیشرفته ی اختیاری zone است که شما را قادر می سازد که یک لیست محدود شده از IP address ها برای DNS serverهایی که قادر به اجرای scavenging درون zone هستند تعیین کنید. بصورت پیش فرض اگر این پارامتر تعیین نشده باشد، همه ی DNS server هایی که یک directory-integrated zone را بارگذاری می کند (همچنین فعال شده برای فرایند scavenging ) سعی به اجرای فرآیند scavenging در zone دارند. در بعضی موارد این پارامتر می تواند مفید واقع شود اگر آن برتر از این باشد که scavenging تنها در بعضی از سرورهایی که directory-integrated zone را بارگذاری می کنند ، اجرا شده باشد . برای تنظیم این پارامتر، شما شما باید لیستی از IP addressها را برای سرورهایی که قادر به scavenge کردن zone در پارامتر ZoneResetScavengeServers برای zone می باشند را تعیین کنید. می توان این کار را با فرمان dnscmd انجام داد، یک ابزار مبتنی بر خط فرمان برای نظارت بر Windows DNS servers می باشد .
چه زمانی Scavenging شروع به کار می کند
بعد از فعال سازی همه ی پیش نیازها برای aging and scavenging آنگاه می توانیم از قابلیت scavenging استفاده کنیم . هنگامی که زمان کنونی سرور بیشتر از مقدار زمان شروع scavenging برای zone باشد، این فرآیند می تواند برای یک zone از DNS server شروع شود .سرور با توجه به رویدادهایی که در ادامه ذکر می شود ، برای شروع فرآیند scavenging بر اساس هر Zone موجود بر روی سرور زمانی را تعیین و تنظیم می کند :
Dynamic updates برای zone فعال باشد.
تغییری در وضعیت چک باکس Scavenge stale resource records داده شده باشد. شما می توانید از DNS Manager برای تغییر این تنظیمات در یک DNS server قابل اجرا یا یکی از primary zone های مربروط به آن استفاده کنید.
DNS server یک primary zone که عملیات scavenging برای آن فعال است ، را بارگذاری می کند . این اتفاق وقتی که کامپیوتر سرور یا سرویس DNS server شروع شده است، می تواند رخ دهد.
هنگامی که یک zone سرویس رابعد از متوقف شدن دوباره از سر می گیرد.
اگر zone یکپارچه با اکتیودایرکتوری (AD DS ) باشد، عملیات تکرار (replication ) برای zone دستکم یکبار از زمانی که سرویس DNS ریستارت شده یا دامین کنترلر ریبوت شده است، باید اتفاق بیفتد. هنگامی که اتفاقات قبل رخ می دهد، DNS sever مقدار زمان شروع scavenging را به وسیله محاسبه ی جمع زیر تنظیم می کند :
Current server time + Refresh interval = Start scavenging time
از این مقدار به عنوان مبنای مقایسه در طول عملیات scavenging استفاده می شود.
فرآیند عملیات Aging and Scavenging بر روی یک رکورد فرضی
برای اینکه درک بهتری از فرآیند عملیات های Aging and Scavenging بر روی سرور داشته باشید فرض کنید که یک رکورد را از لحظه ایجاد بر روی سرور و Zone ای که بر روی آن قابلیت Aging and Scavenging فعال شده است زیر نظر میگیریم و از لحظه ایجاد تا لحظه حذف از پایگاه داده مورد بررسی قرار می دهیم ، ببینیم چه اتفاقی برای این رکورد می افتد :
یک DNS host نوعی ، مثلا "host-a.example.microsoft.com" ، رکورد منبع host (A) مربوط به خودش را در DNS server ، درون یک zone ای که در آن aging and scavenging فعال است ، ثبت می کند .
هنگامی که رکورد ثبت می شود ، DNS server یک time stamp بر روی این رکورد بر مبنای زمان فعلی سرور قرار می دهد . بعد از اینکه بر روی رکورد time stamp نوشته شد ، DNS server هیچگونه نوسازی (refresh ) برای این رکورد در مدت زمانی که zone در فاصله no-refresh interval ( مدت زمانی که zone نوسازی نمی شود ) قرار دارد ، نمی پذیرد .هرچند که DNS server ، می تواند بروز رسانی ها را برای رکورد را قبل از این زمان (no-refresh interval) بپذیرد. برای مثال اگر IP address برای "host-a.example.microsoft.com" تغییر کند ، DNS server می تواند این بروزرسانی را بپذیرد . در این وضعیت سرور همچنین time stamp رکورد را بروز رسانی (reset) می کند .
به محض اینکه دوره no-refresh interval سپری شد ، سرور تلاش ها برای نوسازی این رکورد را شروع به پذیرفتن می کند . هنگامی که نخستین دوره no-refresh interval به پایان رسید ، دوره refresh interval فورا برای رکورد شروع می شود . طی این زمان سرور کلیه تلاش های رکورد برای نوسازی طول عمر باقیمانده خودش را مانع نمی شود .
در طول و بعد از دوره refresh interval ، اگر سرور یک نوسازی برای رکورد را دریافت کند ، آن تقاضا پردازش می شود . این (reset ) تنظیم دوباره time stamp برای رکورد بر مبنای روشی است که در مرحله 2 توضیح داده شد .
وقتی scavenging بعدی به وسیله سرور برای zone "example.microsoft.com" اجرا می شود، رکورد به وسیله سرور امتحان می شود. هر رکورد با زمان کنونی سرور بر اساس جمع زیر مقایسه می شود تا مشخص شود که آیا رکورد باید خذف شود یا نه:
Record time stamp + No-refresh interval for zone + Refresh interval for zone
Aging and Acavenging در DNS
اگر مقدار این جمع بزرگ تر از زمان کنونی سرور است، هیچ عملی انجام نمی شود و رکورد به حیاتش در zone ادامه می دهد.اگر مقدار این جمع کم تر از زمان کنونی سرور است، رکورد هم از هر zone data ای که هم اکنون در حافظه ی سرور بارگذاری شده است و هم از شی اجراشدنی DnsZone که در Active Directory Domain Services یا ( AD DS ) برای directory-integrated "example.microsoft.com" zone ذخیره شده است، خذف می گردد.
اگر شمار زیادی از رکوردهای منبع کهنه در zone باقی بمانند ، آنگاه سرانجام می توانند فضای دیسک سرور را اشغال کنند و باعث انتقالات zone غیر ضروری ( zone transfers ) بسیاری شوند.
سرور Domain Name System یا DNS ، که zone هایی را بارگذاری می کند که شامل رکوردهای منبع قدیمی هستند ، ممکن از اطلاعات تاریخ مصرف گذشته برای پاسخگویی به پرس و جوهای کلاینت ها استفاده کنند و به شکل بالقوه باعث شوند که کلاینت ها در تبدیل نام به آدرس در شبکه دچار مشکل شوند .
رکوردهای منبع کهنه انباشته شده در DNS سرور ، می توانند کارایی و قدرت پاسخ دهی سرور را کاهش دهند .
به دلایل زیادی ، حضور رکورد منبع کهنه در یک zone ، می تواند از استفاده یک نام دامین DNS ، توسط دیگر کامپیوترها یا دستگاه های درون شبکه جلوگیری نماید .
برای حل این مشکلات سرویس DNS Server ، ویژگی های زیر را دارا می باشد :
Time stamping ( مهر زمان زدن ) : که بر مبنای تاریخ اخیر و زمانی است که رکورد در کامپیوتر سرور قرار داده می شود و برای هر رکورد منبعی که به شکل داینامیک به primary-type zones اضافه می شود ، یک Time stamping در نظر گرفته می شود . بعلاوه ، مهر زمان (time stamp ) در standard primary zone هایی ثبت می شود که در آنها aging and scavenging فعال هستند . برای رکوردهای منبعی که شما بصورت دستی اضافه می کنید ، از مقدار صفر برای time-stamp استفاده می شود تا نشان دهد که این رکوردها به وسیله فرآیند aging ( طول عمر ) تحت تاثیر قرار نمی گیرند و آنها بدون هیچ محدودیتی می توانند درون داده های zone باقی بمانند ، مگر اینکه شما time stamp آن رکوردها را تغییر دهید و یا آن رکوردها را دستی حذف نمایید .
Aging (طول عمر) : رکوردهای منبع در داده های محلی ، که بر مبنای دوره زمانی نوسازی (Refresh Interval) تعیین شده ای می باشد و برای هر zone قابل انتخاب می باشد. تنها primary-type zones هایی که به وسیله سرویس DNS سرور بارگذاری شده اند ، برای شریک شدن در این فرآیند قابل انتخاب می باشند .
Scavenging ( تمیز کردن ) : برای هر یک از رکوردهای منبعی که اصرار به باقی ماندن فراتر از دوره ی نوسازی مشخص شده (specified refresh period ) دارند. هنگامی که یک سرور DNS یک عملیات scavenging را اجرا می کند ، می توانند تعیین کند که چه رکوردهای منبعی کهنه شده اند و مناسب از بین بردن و حذف کردن می باشند . شما می توانید سرورها را برای تکرار کردن عملیات scavenging به صورت اتوماتیک پیکربندی نمایید ، یا شما می توانید عملیات فوری scavenging را در سرور راه اندازی نمایید . یک سرور با استفاده از محتویات هر یک از resource records time stamps و همچنین سایر تنظیماتی که برای Aging and Scavenging انجام شده است می تواند تصمیم بگیرد که این رکورد را بایستی پاکسازی یا تمیز کند یا خیر.
Aging and Scavenging در DNS چیست
هشدار : بصورت پیشفرض سرویس Aging and Scavenging در DNS سرورها غیرفعال است. صرفا زمانی بایستی این سرویس فعال شود که کلیه پارامترهای مربوط به آن به درستی درک شوند . در غیر اینصورت سرور می تواند بصورت تصادفی و به دلیل عدم انجام تنظیمات درست برای این سرویس ، رکوردهایی که نبایستی حذف شوند را حذف کند . نکته مهم در اینجاست که با حذف یک رکورد در DNS نه تنها سایر کاربران قادر به پیدا کردن اهداف و پاسخ دریافت کردن از Query های خود نخواهند بود بلکه هر کاربری می تواند در این لحظه یک رکورد برای خود در DNS سرور ایجاد کرده و مالکیت آن را بر عهده بگیرد حتی اگر آن Zone ها در حالت Secure Dynamic Update قرار گرفته باشند .
پیشنیازهای Aging and Scavenging
قبل از اینکه شما بتوانید از ویژگی aging and scavenging در DNS استفاده کنید ، چندین شرط را بایستی در نظر بگیرید :
aging and scavenging باید هم در DNS server و هم بر روی zone فعال باشد . بصورت پیشفرض aging and scavenging رکوردهای منابع غیر فعال می باشند .
رکوردهای منابع باید یا به شکل داینامیک به zone ها اضافه شده باشند یا بصورت دستی برای استفاده در عملیات aging and scavenging ، تغییر داده شده باشند . بطور معمول تنها رکوردهای منابعی که به شکل داینامیک با استفاده از پروتکل بروزرسانی پویای DNS یا (DNS dynamic update protocol ) اضافه می شوند ، موضوع کار aging and scavenging هستند .
برای رکوردهایی که به شکل غیر دینامیک به یک zone اضافه شده اند ، چه بوسیله یک zone file مبتنی بر متن ( text ) که از طریق یک DNS سرور دیگر اضافه شده باشند و چه به شکل دستی آنها به یک zone اضافه شده باشند ، بطور یش فرض یک time stamp صفر برای این نوع رکوردها فعال است . این نوع تنظیم این رکوردها را برای استفاده در عملیات aging and scavenging نامناسب می سازد . ولی شما می توانید scavenging را برای آن دسته از رکوردهای منابعی که به شکل غیر داینامیک به یک zone اضافه شده اند ، فعال کنید . برای تغییر این پیش فرض ، شما می توانید این نوع رکوردها را برای تنظیم دوباره و اجازه دادن به آنها برای استفاده از یک مقدار time-stamp جدید (غیر صفر) ، شخصا مدیریت نمایید. این تغییر این امکان را برای این نوع از رکوردها فراهم می آورد تا در عملیات aging and scavenging منظور شوند .
نکته : زمانیکه شما یک Zone را از حالت Standard Primary به حالت Active Directory Integrated تبدیل می کنید ، شاید بخواهید که Scavenging برای کلیه رکورد های موجود در این Zone فعال شود . برای فعال کردن این قابلیت برای رکوردهای موجود در این Zone بایستی از دستور خط فرمانی theAgeAllRecords که یکی از زیرمجموعه های ابزار خط فرمانی dnscmd می باشد استفاده کنید.
توضیح اصطلاحات فنی در خصوص Aging and Scavenging
برای اینکه درک بهتری از اصطلاحات بکار گرفته شده در خصوص قابلیت Aging and Scavenging داشته باشید می توانید در ادامه توضیحات مربوط به اصطلاحات فنی بکار گرفته شده در این حوزه را مشاهده کنید تا در هنگام مطالعه در این خصوص دچار ابهام نشوید :
Resource record time stamp : یک مقدار تاریخ و زمان است که وقتی DNS سرور عملیات aging and scavenging را انجام می دهد از آن برای مشخص کردن حذف رکورد منبع استفاده می کند .
Current server time : مقدار کنونی تاریخ و زمان بر روی DNS سرور می باشد. این عدد می تواند به صورت یک مقدار عددی صحیح در هر لحظه ای بیان شود.
No-refresh interval : یک فاصله ی زمانی، برای هر ناحیه ی مشخص شده است که به وسیله دو رویداد زیر محدود شده اند:
تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای آخرین بار refresh شده و time stamp آن تنظیم شده باشد.
تاریخ و زمان وقتی که رکورد در آینده برای refresh شدن واجد شرایط باشد و time stamp آن ریست شده باشد.
برای کاهش تعداد عملیات نوشتن در پایگاه داده اکتیودایرکتوری این مقدار مورد نیاز است. به طور پیش فرض، این بازه ی زمانی هفت روز تنظیم شده است و نباید به سطح نامعقولی افزایش داده شود زیرا فواید ویژگی aging and scavenging ممکن است از بین رفته یا نقصان پیدا کند .
Refresh interval : یک فاصله ی زمانی، برای هر ناحیه ی مشخص شده است که به وسیله دو رویداد مجزای زیر محدود شده اند:
نزدیک ترین تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای refresh سدن واجد شرایط بوده و time stamp آن ریست باشد.
نزدیک ترین تاریخ و زمان وقتی که رکورد برای scavenge شدن واجد شرایط بوده و از دیتابیس zone خذف شده باشد.
این مقدار باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا به همه ی کلاینت های اجازه دهد رکوردهایشان را refresh کنند. به طور پیش فرض این بازه ی زمانی هفت روز تنظیم شده است و نباید به سطح نامعقولی افزایش داده شود زیرا فواید ویژگی aging and scavenging ممکن است از بین رفته یا نقصان پیدا کند.
Start scavenging time : یک زمان مشخص است که به صورت یک عدد بیان می شود. سرور برای این که مشخص کند چه وقت zone برای scavenging در دسترس است از این زمان استفاده می کند.
Scavenging period : وقتی automatic scavenging در سرور فعال است، این دوره زمانی ( period ) زمان بین تکرار فرآیند scavenging را نشان می دهد. مقدار پیش فرض برای آن هفت روز می باشد. برای جلوگیری از زوال کارایی DNS سرور، کم ترین مقدار مجاز برای آن یک ساعت می باشد.
Record refresh : هنگامی که یک DNS dynamic update برای یک رکورد منبع پردازش می شود . به طور کلی refreshها به دلایل زیر اتفاق می افتند:
وقتی یک کامپیوتر در شبکه ریستارت شده باشد و اگر در startup ، نام و اطلاعات IP address آن با نام مشابه و اطلاعات آدرسی که قبل از shutdown شدن استفاده می کرده است، سازگار باشد آن یک refresh برای نو کردن رکوردهای منبع مرتبط اش برای این اطلاعات می فرستد
یک refresh دوره ای به وسیله کامپیوتر وقتی در حال کار کردن است فرستاده می شود. Windows DNS Client service ثبت DNS رکوردهای منبع کلاینت را هر 24 ساعت نوسازی می کند. وقتی این dynamic update اتفاق می افتد، اگر درخواست dynamic update سبب تغییری در پایگاه داده DNS نشود، عاقلانه این است که یک refresh وجود داشته باشد و نه یک update رکورد منبع.
سرویس های دیگر شبکه سبب تلاش های نوسازی می شود، مانند: سرورهای DHCP که اجاره آدرس کلاینت را نوسازی می کند. سرورهای خوشه که رکوردها را برای یک خوشه ثبت و update می کند و سرویس Net Logon که می تواند رکوردهای منبعی که به وسیله اکتیودایرکتوری کنترولر استفاده می شود را ثبت و update می کند.
Record update: هنگامی یک DNS dynamic update برای یک رکورد منبع مورد پردازش قرار می گیرد که دیگر مشخصات رکورد به علاوه ی time stamp آن اصلاح شده باشد. به روز رسانی ها به طور کلی به دلایل زیر اتفاق می افتند :
وقتی یک کامپیوتر جدید به شبکه اضافه می شود در زمان startup آن ، یک update برای ثبت رکودهایش برای اولین بار به zone پیکربندی شده در DNS سرور می فرستد .
وقتی یک کامپیوتر با رکوردهای موجود در zone تغییری در IP address داشته باشد، سبب می شود که update هایی برای نگاشت های اصلاح شده ی name-to-address در داده های DNS zoneفرستاده شوند.
وقتی سرویس name-to-address ، یک دامین کنترلر اکتیودایرکتوری جدید را به ثبت می رساند.
Scavenging server’s : یک پارامتر پیشرفته ی اختیاری zone است که شما را قادر می سازد که یک لیست محدود شده از IP address ها برای DNS serverهایی که قادر به اجرای scavenging درون zone هستند تعیین کنید. بصورت پیش فرض اگر این پارامتر تعیین نشده باشد، همه ی DNS server هایی که یک directory-integrated zone را بارگذاری می کند (همچنین فعال شده برای فرایند scavenging ) سعی به اجرای فرآیند scavenging در zone دارند. در بعضی موارد این پارامتر می تواند مفید واقع شود اگر آن برتر از این باشد که scavenging تنها در بعضی از سرورهایی که directory-integrated zone را بارگذاری می کنند ، اجرا شده باشد . برای تنظیم این پارامتر، شما شما باید لیستی از IP addressها را برای سرورهایی که قادر به scavenge کردن zone در پارامتر ZoneResetScavengeServers برای zone می باشند را تعیین کنید. می توان این کار را با فرمان dnscmd انجام داد، یک ابزار مبتنی بر خط فرمان برای نظارت بر Windows DNS servers می باشد .
چه زمانی Scavenging شروع به کار می کند
بعد از فعال سازی همه ی پیش نیازها برای aging and scavenging آنگاه می توانیم از قابلیت scavenging استفاده کنیم . هنگامی که زمان کنونی سرور بیشتر از مقدار زمان شروع scavenging برای zone باشد، این فرآیند می تواند برای یک zone از DNS server شروع شود .سرور با توجه به رویدادهایی که در ادامه ذکر می شود ، برای شروع فرآیند scavenging بر اساس هر Zone موجود بر روی سرور زمانی را تعیین و تنظیم می کند :
Dynamic updates برای zone فعال باشد.
تغییری در وضعیت چک باکس Scavenge stale resource records داده شده باشد. شما می توانید از DNS Manager برای تغییر این تنظیمات در یک DNS server قابل اجرا یا یکی از primary zone های مربروط به آن استفاده کنید.
DNS server یک primary zone که عملیات scavenging برای آن فعال است ، را بارگذاری می کند . این اتفاق وقتی که کامپیوتر سرور یا سرویس DNS server شروع شده است، می تواند رخ دهد.
هنگامی که یک zone سرویس رابعد از متوقف شدن دوباره از سر می گیرد.
اگر zone یکپارچه با اکتیودایرکتوری (AD DS ) باشد، عملیات تکرار (replication ) برای zone دستکم یکبار از زمانی که سرویس DNS ریستارت شده یا دامین کنترلر ریبوت شده است، باید اتفاق بیفتد. هنگامی که اتفاقات قبل رخ می دهد، DNS sever مقدار زمان شروع scavenging را به وسیله محاسبه ی جمع زیر تنظیم می کند :
Current server time + Refresh interval = Start scavenging time
از این مقدار به عنوان مبنای مقایسه در طول عملیات scavenging استفاده می شود.
فرآیند عملیات Aging and Scavenging بر روی یک رکورد فرضی
برای اینکه درک بهتری از فرآیند عملیات های Aging and Scavenging بر روی سرور داشته باشید فرض کنید که یک رکورد را از لحظه ایجاد بر روی سرور و Zone ای که بر روی آن قابلیت Aging and Scavenging فعال شده است زیر نظر میگیریم و از لحظه ایجاد تا لحظه حذف از پایگاه داده مورد بررسی قرار می دهیم ، ببینیم چه اتفاقی برای این رکورد می افتد :
یک DNS host نوعی ، مثلا "host-a.example.microsoft.com" ، رکورد منبع host (A) مربوط به خودش را در DNS server ، درون یک zone ای که در آن aging and scavenging فعال است ، ثبت می کند .
هنگامی که رکورد ثبت می شود ، DNS server یک time stamp بر روی این رکورد بر مبنای زمان فعلی سرور قرار می دهد . بعد از اینکه بر روی رکورد time stamp نوشته شد ، DNS server هیچگونه نوسازی (refresh ) برای این رکورد در مدت زمانی که zone در فاصله no-refresh interval ( مدت زمانی که zone نوسازی نمی شود ) قرار دارد ، نمی پذیرد .هرچند که DNS server ، می تواند بروز رسانی ها را برای رکورد را قبل از این زمان (no-refresh interval) بپذیرد. برای مثال اگر IP address برای "host-a.example.microsoft.com" تغییر کند ، DNS server می تواند این بروزرسانی را بپذیرد . در این وضعیت سرور همچنین time stamp رکورد را بروز رسانی (reset) می کند .
به محض اینکه دوره no-refresh interval سپری شد ، سرور تلاش ها برای نوسازی این رکورد را شروع به پذیرفتن می کند . هنگامی که نخستین دوره no-refresh interval به پایان رسید ، دوره refresh interval فورا برای رکورد شروع می شود . طی این زمان سرور کلیه تلاش های رکورد برای نوسازی طول عمر باقیمانده خودش را مانع نمی شود .
در طول و بعد از دوره refresh interval ، اگر سرور یک نوسازی برای رکورد را دریافت کند ، آن تقاضا پردازش می شود . این (reset ) تنظیم دوباره time stamp برای رکورد بر مبنای روشی است که در مرحله 2 توضیح داده شد .
وقتی scavenging بعدی به وسیله سرور برای zone "example.microsoft.com" اجرا می شود، رکورد به وسیله سرور امتحان می شود. هر رکورد با زمان کنونی سرور بر اساس جمع زیر مقایسه می شود تا مشخص شود که آیا رکورد باید خذف شود یا نه:
Record time stamp + No-refresh interval for zone + Refresh interval for zone
Aging and Acavenging در DNS
اگر مقدار این جمع بزرگ تر از زمان کنونی سرور است، هیچ عملی انجام نمی شود و رکورد به حیاتش در zone ادامه می دهد.اگر مقدار این جمع کم تر از زمان کنونی سرور است، رکورد هم از هر zone data ای که هم اکنون در حافظه ی سرور بارگذاری شده است و هم از شی اجراشدنی DnsZone که در Active Directory Domain Services یا ( AD DS ) برای directory-integrated "example.microsoft.com" zone ذخیره شده است، خذف می گردد.
روش های اجرا کردن Command Prompt از طریق بوت در Windows 7
تعریف Command Prompt :
Command Prompt یکی از Featureهای ویندوز است که شبیه ساز سیستم عامل MS DOS (Microsoft Disk Operating System) در ویندوز است که فایلهای اجرایی 'exe , com' در آن اجرا می شود. ما میتوانیم دستورات زیادی روی کامپیوترمان از این طریق بدون استفاده از محیط گرافیگی ویندوز 7 Windows 7 graphical interface (GUI) اجرا کنیم. و این نکته را متذکر شوم که این محیط معمولا توسط کاربران حرفه ای مورد استفاده قرار می گیرد.
2 روش اجرا کردن Command Prompt عبارتند از :
System Recovery Options
Advanced Boot Options
System Recovery Options :
این روش در Windows 7 installation disc قرار دارد برای بالا آوردن این محیط 2 طریق میتوانیم استفاده کنیم :
Repair Disk Windows 7
DVD Windows 7
1. Repair Disk Windows 7
ابتدا DVD Repair سیستم خود را درون DVD RW گذاشته و بوت سیستم را روی CD-ROM Drive می گذارید تا دیسک بوت شود
Command
Command
سپس در شکل زیر گزینه Restore your computer using …. را انتخاب و Next را انتخاب می کنیم
Command
سپس در دو شکل زیر Cancel را انتخاب می کنیم
Command
Command
در نتیجه در صفحه باز شده Command Prompt را انتخاب می کنیم
Command
Command
2. DVD Windows 7
همان گونه که در بالا توضیح داده شده ابتدا DVD ویندوز 7 را گذاشته
1
سپس در شکل زیر Next را انتخاب می کنیم
2
سپس در صفحه باز شده Repair your computer را انتخاب می کنیم
3
4
همانگونه که مشاهده می کنید مراحل بعدی همانند قبل که توضیح دادیم می باشد
Advanced Boot Options:
1
همانطور که در شکل بالا مشاهده می کنید به صفحه Advanced Boot Options می گویند این قسمت وقتی سیستم دارای مشکل می باشد مورد استفاده قرار می گیرد و هر کدام از این گزینه ها کار بخصوصی را انجام می دهند که بحث مورد نظر ما نمی باشد و این نکته هم متذکر شوم که برای ورود به این محیط در هنگام بوت F8 را فشار می دهیم
در اینجا می خواهم در مورد گزینه هایRepair your computer و Safe Mode with Command Prompt صحبت کنم
گزینه Repair your computer تازه در بالا مورد بحث قرار گرفت ولی در اینجا نیازی به DVD ویندوز یا Repair Disk نیست
و اما Safe Mode with Command Prompt
اگر این گزینه را فشار دهیم صفحه زیر باز می شود
2
که باید منتظر شویم تا صفحه زیر که همان صفحه مورد نظرمان می باشد باشیم
3
Command Prompt یکی از Featureهای ویندوز است که شبیه ساز سیستم عامل MS DOS (Microsoft Disk Operating System) در ویندوز است که فایلهای اجرایی 'exe , com' در آن اجرا می شود. ما میتوانیم دستورات زیادی روی کامپیوترمان از این طریق بدون استفاده از محیط گرافیگی ویندوز 7 Windows 7 graphical interface (GUI) اجرا کنیم. و این نکته را متذکر شوم که این محیط معمولا توسط کاربران حرفه ای مورد استفاده قرار می گیرد.
2 روش اجرا کردن Command Prompt عبارتند از :
System Recovery Options
Advanced Boot Options
System Recovery Options :
این روش در Windows 7 installation disc قرار دارد برای بالا آوردن این محیط 2 طریق میتوانیم استفاده کنیم :
Repair Disk Windows 7
DVD Windows 7
1. Repair Disk Windows 7
ابتدا DVD Repair سیستم خود را درون DVD RW گذاشته و بوت سیستم را روی CD-ROM Drive می گذارید تا دیسک بوت شود
Command
Command
سپس در شکل زیر گزینه Restore your computer using …. را انتخاب و Next را انتخاب می کنیم
Command
سپس در دو شکل زیر Cancel را انتخاب می کنیم
Command
Command
در نتیجه در صفحه باز شده Command Prompt را انتخاب می کنیم
Command
Command
2. DVD Windows 7
همان گونه که در بالا توضیح داده شده ابتدا DVD ویندوز 7 را گذاشته
1
سپس در شکل زیر Next را انتخاب می کنیم
2
سپس در صفحه باز شده Repair your computer را انتخاب می کنیم
3
4
همانگونه که مشاهده می کنید مراحل بعدی همانند قبل که توضیح دادیم می باشد
Advanced Boot Options:
1
همانطور که در شکل بالا مشاهده می کنید به صفحه Advanced Boot Options می گویند این قسمت وقتی سیستم دارای مشکل می باشد مورد استفاده قرار می گیرد و هر کدام از این گزینه ها کار بخصوصی را انجام می دهند که بحث مورد نظر ما نمی باشد و این نکته هم متذکر شوم که برای ورود به این محیط در هنگام بوت F8 را فشار می دهیم
در اینجا می خواهم در مورد گزینه هایRepair your computer و Safe Mode with Command Prompt صحبت کنم
گزینه Repair your computer تازه در بالا مورد بحث قرار گرفت ولی در اینجا نیازی به DVD ویندوز یا Repair Disk نیست
و اما Safe Mode with Command Prompt
اگر این گزینه را فشار دهیم صفحه زیر باز می شود
2
که باید منتظر شویم تا صفحه زیر که همان صفحه مورد نظرمان می باشد باشیم
3